'Ik hou van mensen blij maken'

Van buiten lijkt het een normale twee-onder-een-kap-woning, maar van binnen wacht je een huishouden waar de kleurrijke verfvlekken van de tafel tot het aanrecht zitten. Ik ben op bezoek bij Tatiana, een kunstenares van (bijna) 35 jaar oud, geboren met een verstandelijke beperking. In het dagelijkse leven werkt ze bij de NLW Groep Venray, maar pas wanneer ze ’s avonds thuis komt kan ze datgene gaan doen waar haar passie ligt, namelijk schilderen.

Tatiana schildert in de woonkamer met muziek van haar grote idool Mirusia in haar oren en haar ratjes op schoot. ‘Mijn ratjes zijn de kindjes die ik nooit kan krijgen’, zegt ze liefdevol. Ze heeft een apart soort gave om de knaagdiertjes heel rustig te maken. ‘Ik begrijp echt niet dat mensen bang kunnen zijn voor ratjes; het zijn zulke lieve beestjes.’

‘Van kleins af aan zeg ik al dat ik later kunstenares wil worden’, zegt Tatiana. Ze begon heel simpel met papier en potlood op de kleuterschool. ‘Haar tekeningen waren toen altijd in het zwart’, vertelt haar vader mij later. Behoorlijk wonderlijk, want op dit moment schildert Tatiana met alle kleuren van de regenboog. ‘Ik heb helemaal geen lievelingskleur, alle kleuren vind ik mooi’, zegt ze. Het is lastig voor haar om uit te leggen hoe ze de kleuren  kiest. ‘Dat komt gewoon uit mijn hoofd. Ik doe de verf in bakjes en dan neem ik de kleur die mijn hart mij ingeeft.’

Het is opvallend dat Tatiana op iedere vraag heel kort en bescheiden antwoordt. Veel andere mensen die trots zijn op hun werk zouden uren lang kunnen praten over de beleving van het creëren. Bij Tatiana is dat niet zo. Haar antwoorden zijn bondig, open en eerlijk. Ze hoeft zichzelf niet te profileren, want dat is iets waar ze zich totaal niet mee bezig houdt. Misschien dat ze daarom het idee heeft dat haar beperking haar niet tegen heeft gehouden in het verwezenlijken van haar droom. ‘Volgens mij had ik niet zo goed kunnen schilderen als ik ‘normaal’ was geweest.’